Een aantal weken geleden hadden we een lunch
met de ouders (lees: moeders) van Grade 6. Gewoon informeel, georganiseerd door
de klassenmoeders, om elkaar te leren kennen. We waren met 10 moeders, waarvan
1 uit Amerika (getrouwd met een Indiër en al lang woonachtig in India), een
Franse, 7 Indiase en ik. De Nederlandse moeder.
Na wat gezellig heen en weer kletsen kwamen we
natuurlijk al snel over school te praten. Over de dingen die niet lekker lopen,
de verschillende vakken, de leraren en de eerstvolgende examens. En jongens,
wat voelde ik me ineens een Nederlandse moeder. Een moeder met de instelling “als
mijn kind het prima alleen kan, waarom zou ik dan helpen met zijn huiswerk” en “zolang
alles goed gaat, hoef ik niet alles te weten”. Ik help graag als het nodig is,
begrijp me niet verkeerd, maar zo niet: nog beter. Ik weet werkelijk niet de
exacte inhoud van alle vakken die ze hebben, wat het huiswerk is dat ze elke
week krijgen en wie nou precies welke leraar is. En daar was ik dus de enige
in. Alle moeders zaten elke middag naast hun kind en wisten alles. Oeps.
Vorige week hadden we vergadering van de PAC
(Parent Advisory Committee) met alle klassenouders (ik ben samen met een andere
moeder klassenmoeder van Grade 3). Naast een Amerikaanse en een Franse (niet
dezelfde als hierboven overigens) waren er alleen Indiase ouders. En ik. En wij
snappen elkaar niet zo goed als het om vergaderen gaat. Er werd veel gepraat - vaak
door elkaar heen - en voor mij was een heleboel onduidelijk. Ik houd van lijstjes
en afspraken en afvinken enzo. Lineair werken. Dat gaat hier net even anders…
Een voorbeeld: er is voor elke Grade een yahoo
group, waar ouders hun mening, klachten, zorgen en aanbevelingen kunnen ventileren.
Als klassenouder moet ik in de gaten houden wat er op staat. Ik hoef het niet
door te geven aan de PAC, die lezen zelf mee. Maar als het belangrijk is, moet
ik wel een seintje geven, bleek tijdens de vergadering ineens. Hé, wat wil je
nou dat ik doe? Wel of niet doorgeven? En wanneer is het dan belangrijk genoeg?
En wanneer pakken jullie het zelf op? Wat is mijn verantwoordelijkheid
eigenlijk? En waarom zouden we dingen dubbel doen? Tjak tjak tjak. Subtiliteit
is niet mijn sterkste kant helaas.
Er werd glazig naar me gekeken, de Amerikaanse
aan de overkant kreeg stiekem de slappe lach en ik kreeg ineens een brain wave.
Oooooh! Dít is het dus waar echtgenoot A. het vaak over heeft. Dat er tijdens een meeting van alles door elkaar heen gebeurt. Dat het niet altijd duidelijk is wat er nou besloten is. Dat het aan het eind
van een vergadering dan ook lastig is om een duidelijke en beknopte samenvatting
te geven, of een actielijst. Ik ben achterover gaan hangen en heb alleen nog zitten
luisteren. En heb bedacht dat het wel goed komt. Toen aan het eind van de vergadering
echt iedereen door elkaar begon te praten, was de vergadering blijkbaar
afgelopen. Ik ben met een giechel in mijn buik vertrokken. Mijn eerste Indiase
vergadering! Wat moet ik nog veel leren…
Toen ik vanochtend de verschillende yahoo
groups van Grade 3, 6 en 8 doorspitte, kwam de giechel terug. Door de ouders
die in paniek mailen over stof voor de examens van deze week. Die zich overal
tegenaan bemoeien. Die school nog serieuzer nemen dan de kinderen zelf. Maar
als ik bedenk hoe veel studenten er in dit land zijn en hoe weinig plaatsen op
goede universiteiten, dan snap ik dat stiekem ook wel. In Nederland kom je met
een lijst vol zesjes ook gewoon nog op de universiteit (afgezien van een paar studies
waarvoor je je moet inloten). Hier niet. Hier is het een oorlogsveld. Geen goede
cijfers? Dan geen goede vervolgstudie en geen goede baan. Jammer dan.
Die zesjes cultuur in Nederland vind ik ook
niet optimaal hoor. Ik ben graag de beste in iets en vind dat ook voor mijn
kinderen geen slechte eigenschap. Maar een beetje relaxed met school om kunnen
gaan, zoals in Nederland, is best prettig.
En om heel eerlijk te zijn, heb ik dit weekend
net als mijn Indiase medemoeders uren met een kind aan tafel gezeten. Er zijn
examens deze week en waar zoon numero 1 erg goed is in zelfstandig werken, hebben
we gemerkt dat zoon numero 2 dat nog moet leren. Leren leren. Die hulp geven we
hem graag.
