The function

Indiërs houden wel van ceremoniën, van “functions”. Waar wij bij de eerste verjaardag van een kind taart serveren (waar de jarige dan blij met de handjes in mag graaien), worden hier de haren afgeschoren en geofferd aan de goden. Waar wij koffie met gebak nuttigen, worden hier hele maaltijden bereid en gegeten. En wat kunnen die Indiërs veel eten trouwens!

Toen echtgenoot A. dan ook vertelde dat zijn 15-jarig jubileum op het werk gevierd zou worden, hadden we al een vermoeden dat het iets meer zou zijn dan de taart met een kadootje of een geldbedrag en een speech van 5 minuten, zoals in NL. En dan iedereen na 15 minuten weer aan het werk. Nee, hier moesten we met het hele gezin naar toe (en het is dat India een beetje ver is; van de meeste andere jubilarissen waren ook de ouders aanwezig).

Dus vanmiddag, 15 jubilarissen met echtgenoot/echtgenote, kinderen en ouders. In een volle zaal met collega’s. Wij als gasten mochten als laatsten naar binnen, onder groot applaus van alle aanwezigen. Na het welkomstwoord werd er eerst een lied gezongen om de goden te eren. Ik blijf het bijzonder vinden, hoe Indiase vrouwen zonder gene op een podium kunnen staan om te gaan zingen. In hun eentje, zonder muziek. Ik heb dat ook gezien bij mijn prachtige Afghaanse buren in Nederland, midden in een grote groep mensen gaan staan zingen en dansen. Trots. Met zoveel meer zelfvertrouwen dan wij Nederlandse vrouwen over het algemeen hebben.

Enfin, na het lied (waarvan zoon W. van 12 net thuis zei “dat ken ik hoor, dat zingen we op school ook altijd, da’s een religieus lied”. En verhip, hij begon het gewoon te zingen, in het Hindi, zonder enig idee waar het over ging maar het klonk prachtig :-D) waren er voor alle jubilarissen persoonlijke praatjes, powerpoints met foto’s en bloemen en een cadeau. We moesten zelfs met het hele gezin het podium op. Was ik even blij dat ik mijn Havaiana slippers nog net voor vertrek had ingeruild voor een paar hakken, terwijl ik dit helemaal niet aan had zien komen. Daarna foto’s. En nog meer foto’s. En een buffet. Met veel eten uiteraard.

Na afloop gingen we nog even mee naar het kantoor van A. Waar we zijn collega V. troffen die over de ontwikkeling van ijs gaat en onze jongens de pilot plant liet zien en ijsjes liet proeven (een vader die ijs ontwikkelt, dat zou pas cool zijn). Al met al een bijzondere middag.

De bloemen gingen naar de vrouw van onze chauffeur (wij gaan over 2 dagen vliegen, da’s zonde) en de zoetigheden gaan morgen gewoon weer mee naar het werk van A. (hij is de enige in ons gezin die die mierzoete dingen lust). En wij zijn weer een ervaring rijker.

Adem in adem uit

Nog niet zo lang geleden schreef ik dat ik toch al behoorlijk Zen aan het worden was. Ha! Geen idee meer hoe dat eruit ziet. Ben toe aan vakantie geloof ik. En geloof me, ook al lijkt dat op de foto’s misschien wel zo, het leven hier is niet één groot vakantieparadijs. Echt niet, ondanks dat we wonen op een soort Centerparcs, het altijd mooi weer is en we hier elke vakantie leuke tripjes maken. We leven hier gewoon ons leven. 

Begrijp me goed, we hebben niets maar dan ook niets te klagen. Dat realiseer ik me heel erg goed. En meestal geniet ik dan ook volop van het leven hier. Maar soms raak ik gewoon zó geïrriteerd. Om alles wat hier niet werkt, niet klopt, niet goed gaat.

Zen blijven vind ik zó moeilijk als ik zie dat de meubelbezorger (en dit is alweer maanden geleden, kun je nagaan hoe hoog het zit J) de poten onder onze nieuwe slaapbank schroeft en er één gewoon hartstikke scheef onder zet. Staat toch prima zo? Hij valt niet om. Nee, knuppel, hij valt niet om, maar ik wil hem er wel recht onder. Dat vond híj nou weer raar.  

Zen blijven vind ik zó lastig als de klusjesman een hordeur plaatst met een gigantische kier tussen deur en vloer. Da’s niet goed zo! Daar gaan de mieren en muggen gewoon onder door. Nee hoor, dat was absoluut niet het geval. Duh! Ik heb net zo lang staan zeuren en boos worden tot zijn hulpje een strip uit de tas pakte die perfect onder de deur paste en de kier sloot. Ja! Da’s toch niet zo moeilijk? Dit wist jij toch ook wel? Het is pottomme zijn wérk! Zo balen als je alleen krijgt wat je wilt als je boos wordt of zeurt.

Zen blijven zit zó niet in mijn systeem als de knakker bij de kassa geen wisselgeld heeft. Nooit. Ook niet als je betaalt met pak hem beet 200 roepies (€2,40) en het bedrag 134 roepies is. En let wel: de geldautomaat betaalt alleen maar uit in briefjes van 1000.

Zen blijven is zó niet logisch als je voor de 35^e keer gebeld wordt door de internetprovider met de vraag of hij de rekening voortaan per email mag sturen. Ja! Graag! Zoals ik dat al 34 keer heb gezegd. En of huppeldepup@gmail.com het goede emailadres is. Zucht. Jaaaaaaa! Heb de rekening echter nog niet in mijn inbox voorbij zien komen.

Ik wil duidelijkheid en afspraken en kwaliteit. Ik wil mensen die trots zijn op hun werk, die hun uiterste best doen en doorgaan tot het goed is. Ik wil internet dat stabiel is en elektriciteit die niet 15 keer per dag uitvalt. En ja, ik weet het donders goed, dit zijn allemaal futiliteiten. I know I know. Maar soms ga ik gewoon dus even uit mijn dak. Da’s de andere kant van dit Centerparcs leven, dat niet op FB staat. Nu dus wel overigens.

Overmorgen gaan we 2 weken op vakantie. Twee weken strand, natuur en cultuur. In een land dat bekend staat als A+ India. Sri Lanka, nog geen 1,5 uur vliegen (da’s weer die ene kant). Ik kan niet wachten. En weet zeker dat ik dan weer heel Zen het nieuwe schooljaar in ga. Toch?