Op de kop aan mijn enkels

Om uit te leggen wat India met mij heeft gedaan, zeg ik wel eens “India heeft me op de kop aan mijn enkels gehouden en net zo lang door elkaar geschud tot er geen enkel stukje meer op zijn plek zit.”

Alles waarvan je denkt dat het normaal is, dat het zo hoort en dat het geen uitleg behoeft, is hier niet normaal, hoort hier niet, behoeft hier een heleboel uitleg. Alles wat gemakkelijk lijkt te zijn, blijkt moeilijk. Alles waarvan je denkt dat het onmogelijk is, kan zonder problemen. Niets is “gewoon wel leuk”. Alles is of heel gaaf of heel stom, nooit ergens in dat grijze midden. En niets is wat het lijkt.

Ik vind India soms zo lastig om te wonen. En dan heb ik het niet over de afspraken die niet nagekomen worden, de viezigheid op straat, de verkopers in winkels die werkelijk geen idee hebben wat ze verkopen of de stroom die regelmatig uitvalt. Daar wen je wel aan en daar valt prima mee te leven. Nou, behalve met die verkopers dan :-). Die komen nét iets te dicht bij je staan en volgen je door de hele winkel. Steeds vaker krijg ik de behoefte om me heel snel om te draaien en keihard Boeh! te roepen. Wat ik dan toch maar weer niet doe. Nee, wat ik lastig vind is wonen in een land waar honderden miljoenen mensen geen toegang hebben tot degelijk onderwijs, goede gezondheidszorg en een doodgewone wc. Waar zo ontzettend veel armoede is. Waar veel te veel meisjes zijn getrouwd voor ze 18 zijn. Waar mensen ontzettend onbeschoft kunnen zijn tegen mensen die lager op de sociale ladder staan. Waar de communicatie vaak zo lastig is, want al spreken we dezelfde taal, we denken zo anders. Waar uiterlijke schijn zo enorm belangrijk is en gezichtsverlies zulke dramatische gevolgen kan hebben.

En tegelijkertijd kan ik zo houden van dit land waar de gast koning is. Waar mensen wonen die van niets iets kunnen maken. Waar ik de slappe lach krijg van alle gekkigheid. Waar ik geleerd heb om anders naar situaties te kijken en ver uit mijn comfort zone te gaan. Waar alles kan. Waar altijd iets te zien en te beleven valt. Waar de natuur zo uitbundig is. Waar de kleuren je doen duizelen. Waar zelfs niets gedeeld wordt met anderen. Waar yoga meer is dan enkel de oefeningen. Waar ik zo ontzettend dankbaar heb leren zijn. Waar zoveel mensen goed doen. Waar het eten verrukkelijk en het klimaat heerlijk is. Waar ik mezelf beter heb leren kennen. En waar ik een stukje van mijn hart achter laat.

Op de kop aan mijn enkels dus. Het duurt nog wel eventjes voor ik weer rechtop sta.

Me, myself and I….

The Silence Program. Vier dagen een stilte programma in de Art of Living Ashram in Bangalore.  Veel mensen vragen me hoe het was. Hoewel ik gisteravond, toen ik net thuis kwam, er uitgebreid met mijn mannen over heb gesproken, merk ik dat het nog heel erg heen en weer gaat in mijn hoofd. Het zit vol in plaats van leeg. Waar te beginnen?

Ik houd het bij een paar indrukken:

-          Stil zijn is heerlijk. Een aantal dagen niet praten, texten, whatsappen, mailen, facebooken, lezen, muziek luisteren. In je eentje lopen, eten, slapen, wandelen, zijn.... dat was eigenlijk nog het minst lastige van het hele weekend. Ik ben graag alleen, vind mezelf prima gezelschap J. Het was niet saai en ook niet lastig en ik werd ook niet gek van mijn gedachtes (wat ik stiekem had verwacht). Ik kwam ook niet in een heel serene “peace of mind” plek (wat ik stiekem ook had verwacht). Het was gewoon okay. Fijn.

-          Het mooie van het stil zijn was dat ik heel erg dankbaar werd voor wat ik heb. Dat ik het fijn vind met mezelf, dat ik ongelooflijk blij ben met mijn mannen, dat ik ook voel dat ik daar wil zijn waar zij zijn (waar ook ter wereld) en nergens anders. Dat ik zoveel mag zien en doen en meemaken en leren. Diepe diepe dankbaarheid.

-          Het jammere van stil zijn en alleen met jezelf bezig zijn, is dat je geen contact maakt met andere mensen (open deurtje, I know J maar toch). En er waren zoveel interessante mensen! Van wie ik zo graag hun verhalen had gehoord en met wie ik graag mijn verhalen had gedeeld. Met wie ik een bond had willen sluiten, echt contact had willen maken. Deel 1 van het programma, dat ik in augustus heb gedaan, zorgde voor een intense onderlinge verbondenheid. Deel 2, het Silence Program, voor contact met jezelf. En ergens heb ik het gevoel dat ik hier iets heb gemist. Wellicht ben ik niet diep genoeg in Silence gegaan of was het nooit de bedoeling van het programma, maar ik had me meer connected met anderen willen voelen.

-          Ik ben gek op yoga en meditatie en pranayama (ademhalingsoefeningen). Doe het ook best veel. Maar eerlijk is eerlijk: 4 dagen met uren en uren meditatie, yoga en pranayama is faaaaaar too much for me. Als we na de zoveelste sessie door gingen met de volgende dacht ik echt “Come on, laten we iets gaan dóen! Desnoods een walking meditation of een silent game of weet ik veel wat. Maar niet weer zitten en liggen en zitten en liggen.” Oooooh, daar waren ze dus, die gedachtes J! Het voelde op het laatst een beetje als navel staarderij. Het uur corvee dat we elke ochtend hadden (voor mij was dat in de spoelkeuken, op blote voeten de enorme stalen pannen en potten en borden schoon schrobben) voelde bijna als een uitje.

-          De ashram is prachtig! Natuur, frisse lucht, een super fijne atmosfeer. Ongelooflijk vriendelijke mensen die daar allemaal zijn om iets goeds in de wereld te doen. Ontzettend veel vrijwilligers vanuit de hele wereld die kosteloos werken in de ashram, aan projecten deelnemen, die nieuwe ervaringen op willen doen. Die met honderden tegelijk aan yoga doen, mediteren, dansen en zingen. Mooi! De 3 pijlers zijn: silence (in jezelf keren), seva (service geven zonder daar iets voor terug te verwachten) en sadhana (spirituele oefeningen). Met als doel een stressloze en geweldloze maatschappij. Fraai! Daar doe ik graag aan mee. Het eten was heerlijk, de kamer prima, de matras en het kussen een ramp: zo hard als steen. Tip: neem je eigen kussen mee, dan heb je niet het hele weekend nekpijn!

-          Satsangs zijn awesome! De bijeenkomsten elke avond tussen 6.30 en 8, waarbij de guru - als hij er is - vragen van studenten beantwoordt, er samen wordt gemediteerd, er muziek wordt gedraaid en gemaakt (met trommels), er wordt voorgezongen en volop meegezongen. Waar dan ineens iemand op stond om te gaan dansen, waar vervolgens meer mensen gingen staan dansen: jong en oud, alleen of samen, uit totale overtuiging en zonder enige vorm van gene: ge-wel-dig. Ik zat er als een idioot bij te grijnzen, kon niet stoppen met lachen. De muziek werd steeds opzwepender, mensen gingen los, wat ongelooflijk leuk en anders dan ik dat uit Nederland ken. Mooi mooi mooi! En mediteren met honderden mensen tegelijk, de Om chant die tegelijkertijd uit al die kelen klinkt. Ook mooi mooi mooi!

-          En dan tenslotte de guru. Sri Sri Ravi Shankar. Dit vind ik een lastig punt. Hij was op donderdag en vrijdag aanwezig (wat heel bijzonder is want hij is meestal op reis). We hebben hem buiten de Satsangs om ontmoet en kregen elke dag videoboodschappen van hem te zien. Het is ongetwijfeld een mooi mens. Met veel rust, sereniteit en wijsheid. Hij heeft fantastische projecten opgezet voor women empowering, heeft honderden scholen gesticht op het platteland van India. En nog veel meer. Niets dan lof. Hij maakt de wereld daadwerkelijk een beetje mooier. Ik kan persoonlijk alleen niet zoveel met een guru. Hij wordt op een voetstuk gezet. Niet eens door hemzelf, maar door zijn volgers/studenten. De letterlijke vertaling is meester, leraar. Dat is mooi, want we kunnen altijd veel leren van mensen met meer inzicht en wijsheid. Overal hangt echter zijn beeltenis en mensen beschouwen hem echt als een redder. Ik word daar altijd een beetje kriegelig van, word zelfs een beetje achterdochtig. Doet dat niet iets met zijn ego? Staat hij daar echt helemaal los van? Ik kan en wil me niet volledig overgeven aan een guru. Wil vooral ook zelf blijven denken.

Dus nee, Zen ben ik niet geworden. Misschien was ik dat al wel ;-). Wel blij en dankbaar. Super gaaf dat ik dit soort dingen kan en mag doen nu we hier wonen. En super gaaf om steeds weer nieuwe stukjes van de wereld en mezelf te ontdekken!