Op de kop aan mijn enkels

Om uit te leggen wat India met mij heeft gedaan, zeg ik wel eens “India heeft me op de kop aan mijn enkels gehouden en net zo lang door elkaar geschud tot er geen enkel stukje meer op zijn plek zit.”

Alles waarvan je denkt dat het normaal is, dat het zo hoort en dat het geen uitleg behoeft, is hier niet normaal, hoort hier niet, behoeft hier een heleboel uitleg. Alles wat gemakkelijk lijkt te zijn, blijkt moeilijk. Alles waarvan je denkt dat het onmogelijk is, kan zonder problemen. Niets is “gewoon wel leuk”. Alles is of heel gaaf of heel stom, nooit ergens in dat grijze midden. En niets is wat het lijkt.

Ik vind India soms zo lastig om te wonen. En dan heb ik het niet over de afspraken die niet nagekomen worden, de viezigheid op straat, de verkopers in winkels die werkelijk geen idee hebben wat ze verkopen of de stroom die regelmatig uitvalt. Daar wen je wel aan en daar valt prima mee te leven. Nou, behalve met die verkopers dan :-). Die komen nét iets te dicht bij je staan en volgen je door de hele winkel. Steeds vaker krijg ik de behoefte om me heel snel om te draaien en keihard Boeh! te roepen. Wat ik dan toch maar weer niet doe. Nee, wat ik lastig vind is wonen in een land waar honderden miljoenen mensen geen toegang hebben tot degelijk onderwijs, goede gezondheidszorg en een doodgewone wc. Waar zo ontzettend veel armoede is. Waar veel te veel meisjes zijn getrouwd voor ze 18 zijn. Waar mensen ontzettend onbeschoft kunnen zijn tegen mensen die lager op de sociale ladder staan. Waar de communicatie vaak zo lastig is, want al spreken we dezelfde taal, we denken zo anders. Waar uiterlijke schijn zo enorm belangrijk is en gezichtsverlies zulke dramatische gevolgen kan hebben.

En tegelijkertijd kan ik zo houden van dit land waar de gast koning is. Waar mensen wonen die van niets iets kunnen maken. Waar ik de slappe lach krijg van alle gekkigheid. Waar ik geleerd heb om anders naar situaties te kijken en ver uit mijn comfort zone te gaan. Waar alles kan. Waar altijd iets te zien en te beleven valt. Waar de natuur zo uitbundig is. Waar de kleuren je doen duizelen. Waar zelfs niets gedeeld wordt met anderen. Waar yoga meer is dan enkel de oefeningen. Waar ik zo ontzettend dankbaar heb leren zijn. Waar zoveel mensen goed doen. Waar het eten verrukkelijk en het klimaat heerlijk is. Waar ik mezelf beter heb leren kennen. En waar ik een stukje van mijn hart achter laat.

Op de kop aan mijn enkels dus. Het duurt nog wel eventjes voor ik weer rechtop sta.