Als er iets is wat ik heb
geleerd de afgelopen maanden, is het dat de woorden ja en nee hier een heel
andere betekenis hebben dan ik altijd dacht. Ja
betekent heel vaak ook gewoon nee. Of
geen idee of dat hebben we niet. Maar omdat dat zaken zijn die men hier niet
makkelijk zegt, zeggen ze gewoon ja.
Komt u morgen zeker terug om de boel te repareren? Ja.
Doet het internet het morgen weer? Ja.
Is er volgende week weer cola light in voorraad? Ja.
Inmiddels weet ik dat ook nee niet altijd betekent wat ik denk.
Dus elke keer als ik een nee krijg,
ga ik gewoon nog eventjes door.
Nee, u mag niet met de riksja door deze ingang! Wel, want dat doe ik al
weken. Elke zaterdag en zondag voor de voetbaltraining. Dus kunt u nu
alstublieft de slagbomen omhoog doen? Ok ok ok.
De stekker van de vaatwasser is doorgebrand, u moet een nieuwe. Kan dat
vandaag? Nee, absoluut niet, dat wordt morgen. Dat gaat niet, want ik heb het vandaag nodig.
Ok ok ok na 13 uur dan.
Heeft u ook van die mitella’s met zo’n zachte band in de nek? Nee, die hebben we hier niet. De dokter zei van wel, wilt u nog eens kijken, ze moeten er zijn. Ok ok ok (en even later....) Deze? Ja!
Liet ik me in het begin nog
wel eens afschepen met een nee,
tegenwoordig doe ik dat niet meer. En krijg ik vaak wel wat ik wil. Als ik een ja hoor, blijf ik echter nog steeds denken
dat het ook de ja is die ik bedoel. Ander
gezegd, ik blijf tegen beter weten in hopen dat het de ja is die ik bedoel. Omdat ik het zo graag wil. Echtgenoot A. kijkt
me dan meestal een beetje meewarig aan.
Gelukkig snap ik
nu dus een beetje hoe het hier werkt. Maarre.... zijn er ook culturele
trainingen voor terugkerende expats om aangeleerd gedrag weer af te leren?
Vrees dat ik er over ruim een jaar wel één nodig zal hebben.
