Zen

Je gelooft het niet, maar heel héél langzaam begin ik zowaar een beetje Zen te worden. Een klein beetje. En dat is al heel wat voor iemand als ik. Die ongeduldig is geboren en altijd sneller, eerder, vlugger wil.

Stiekem heb ik ook geen keuze. Als je hier in India vast wilt blijven houden aan het Nederlandse ritme, dan raak je op zijn minst lichtelijk gefrustreerd. Want even naar de supermarkt duurt 2 uur,  even naar school 45 minuten enkele reis en even een kadootje laten inpakken rustig 20 minuten. Het mooiste vind ik de tijd bij de kassa van de supermarkt. Elk product wordt gescand en daarna nog van voor naar achter van links naar rechts bekeken.  Op z’n dooie gemakje. Domtiedomtiedom. Ben er nog steeds niet achter waarom eigenlijk. Maar heb inmiddels geaccepteerd dat dat zo is.

Dus wat doe ik de hele dag? Dat hebben jullie je vast al eens afgevraagd. Wat doe ik toch de hele dag, zonder baan en met een hulp die elke dag een paar uur komt poetsen en een paar keer per week kookt. Met een tuinman die elke dag even het gras komt besproeien en de dode blaadjes weghaalt. Met een strijkhulp en een chauffeur.

Nou, afgezien van veel schrijven, nog meer wachten dus. En in de auto zitten. En heel Zen voor me uit staren. Lezen in de auto is me nog nooit gelukt zonder misselijk te worden, dus er blijft niet veel over dan wat uit het raam staren. Wat hier overigens geen straf is.

Willen jullie een voorbeeld? Van deze Zen Dorine? Komt tie.

Afgelopen maandag wilde ik even (daar heb je hem, “even”, dom dom dom) een paar dingen regelen. Eerst langs de nieuwe showroom van een meubelwinkel. Onze salontafel staat al jaren op de nominatie om vervangen te worden. En omdat ik al jaren ‘geen’ salontafel wil en echtgenoot A. wel, hebben we al die jaren gediscussieerd wat het moest worden. Uiteindelijk heb ik verloren. Er komt een nieuwe. Had een mooie gezien in een webwinkel, telefonisch gecheckt of tie in de showroom stond (yes ma’am) en dat werd bezoekje 1. Bezoek 2 werd de brillenwinkel, om een nieuw montuur voor S. te regelen. Het montuur dat we 2 weken geleden hadden gekocht was namelijk al beschadigd. En daarna nog naar een winkel waar ik iets op moest halen. Bezoek numero 3.

Na ruim een uur auto rijden was de showroom nog niet gevonden, al waren we wel in de buurt. Meerdere malen gebeld met de winkel en tenslotte kwam één van de medewerkers naar onze auto toe lopen, om ons de goede straat in te loodsen. Adressen met duidelijke huisnummers hebben we hier niet altijd… Ik zei nog tegen M, onze chauffeur “it better be good”. Maar helaas, binnen 5 minuten stond ik weer buiten. Wat ik wilde hadden ze niet. Ook al hadden ze gezegd van wel. En verder was er ook niet zoveel, de showroom was nog half leeg. Maar eerlijk waar….. heb smakelijk met M. lopen lachen. Te grappig ook eigenlijk. En hóp! Op naar het volgende adres dan maar.

Daar was de weg opgebroken en moesten we helemaal om rijden. Wat me niet zo handig leek, dus het laatste stuk dan maar gelopen. Of nou ja lopen….. al springend, hoppend en slalommend kwam ik op de plek van bestemming. De trottoirs zijn hier iets anders dan in Nederland. Vooral als er aan de weg wordt gewerkt. Bril ingeleverd, teruggelopen, dat ging snel.

Bezoek nummer 3. De winkel waar ik iets op moest halen. Gesloten…..

Dus uiteindelijk heb ik 2,5 uur gereden om één bril weg te brengen. Da’s mijn record wel tot nu toe, moet ik eerlijk bekennen. Snappen jullie nu wat ik de hele dag doe? Maar ik vond het wel okay. Geen irritaties, smakelijk gelachen, helemaal goed.

Stiekem ben ik wel aan het twijfelen of ik nou echt Zen ben geworden of gewoon een beetje simpel…

India, een haat-liefde verhouding

Na ruim 4 maanden India ben ik er nog niet achter. Wat vind ik nou eigenlijk van dit land?  

Er is heel veel om van te houden. Het geweldige weer, de gastvrije mensen, het verrukkelijke eten. De dagelijkse nieuwe indrukken, de felle kleuren, de schoonheid van de natuur en van de inwoners. De onverwachte ontmoetingen. De mensen met wie het zomaar klikt, ondanks een groot verschil in achtergrond en cultuur.

Maar dat is voor mijn gevoel alleen de bovenste laag. De suikerlaag. Dat wat je ziet en zoet is. En onder dit zoete laagje gebeurt zo ontzettend veel. Zoveel waar ik geen verstand van heb, dat ik niet snap, dat complex is en ondoordringbaar. Dat soms gewelddadig is en naar mijn maatstaven hard en vaak onrechtvaardig.

Het leven dat wij expats hier leiden heeft natuurlijk niets te maken met het echte Indiase leven. Wij leven in een Punica Oase, zoals ik het al zo mooi heb horen noemen. En dat is een uitermate prettig leven, daar niet van. Maar het speelt zich dus alleen in dat bovenste laagje af. Elke dag lees ik de kranten. Over wat er in India en hier in Bangalore gebeurt. En ik schrik van de vele verkrachtingen, de vele zelfmoorden. Van de vele verschrikkelijke manieren om wraak te nemen en van de bruidsschat die niet voldoende is waarop de bruid wordt vermoord. 

Hoe moet ik deze verhalen toch linken aan de vriendelijke mensen om me heen? Waar komen deze bovenlaag en onderlaag samen? Wat mis ik hier? Ik voel onmacht en een soort unheimisch gevoel. Over alles wat ik hier niet snap. Waarvan ik weet en voel dat het er is, maar waar ik mijn vinger niet op kan leggen. Waar ik wel voorzichtig met mijn hulp over praat maar waar ik nog veel meer over zou willen weten.

Dus heb ik twee Indiase vrouwen om hulp gevraagd. Gevraagd om me de Indiase wereld onder het oppervlakte uit te leggen. Twee vrouwen die beiden een tijdje in de VS hebben gewoond en de verschillen dus zelf hebben ondervonden. Dit “onder de oppervlakte” is moeilijk, is me al verteld door een van die vrouwen, maar ze zal haar best doen het me uit te leggen. Zodat ik meer van India ga begrijpen en er misschien ook meer van ga houden. Van het echte India, niet alleen van het leven dat ik hier leid.