Met de billen bloot

Ik word soms zo moe van mezelf….

Als je naar het buitenland verhuist, laat je al je vrienden en familie voor een tijdje achter. Mensen die jou vaak al heel lang kennen, met wie je veel hebt meegemaakt, hebt gelachen en gehuild en die jouw mooie en ook die andere kanten kennen. En daardoor niet minder van je houden.

En als je dan naar die verre plek verhuist, waar je nog niemand kent, moet je dat weer opbouwen. In een rap tempo en voor een relatief korte tijd. En dat gaat eigenlijk heel goed. Je wordt met open armen ontvangen, mensen helpen je aan alle kanten en er is genoeg te doen. Met de één klikt het, met de ander wat minder en dat is okay. Soms ga je de diepte in (met sommige mensen al heel  snel), soms blijf je een beetje aan de oppervlakte dobberen. Ook dat is goed.

Na een jaar kan ik zeggen dat ik een heleboel mensen heb leren kennen bij wie ik me goed voel. Dat ik met sommigen die diepte inga en met anderen niet. Dat ik klik met mensen uit heel verschillende culturen, van verschillende leeftijden, met verschillende achtergronden. Dat ik gelukkig ben hier. Dat de combinatie tussen blije feestjes en goede gesprekken helemaal in balans is.

Waar ik dan zo moe van word? Goeie vraag, ik heb het vanochtend proberen uit te leggen aan vriendin K, maar kreeg het niet goed onder woorden. Vrees dat het toch het “aardig gevonden willen worden” syndroom is. In combinatie met het “ik wil niets missen” syndroom.

Syndromen die hun kop op steken als ik zie dat andere mensen nog veel meer met elkaar doen. Samen op vakantie gaan. Op zaterdag samen uitstapjes maken, op zondag samen lunchen. En ik? Ik wil eigenlijk, stiekem, ook uitgenodigd worden voor al die feestjes waar ik niet eens naar toe wil. Voor die zondagmiddagbrunch die ik helemaal niet leuk vind. Voor die vakantie waar ik niet op zit te wachten. Ik moet er niet aan denken. Maar eigenlijk wil ik dus wel uitgenodigd worden. Ik beslis dan zelf wel of ik mee ga. Ik wil dat iedereen me kent en aardig vindt. Dat het geen feest is zonder mij erbij. Dat ik niets maar dan ook niets mis. 

Pfffffff. Vermoeiend he?

Ik ben er dan ook klaar mee, met dit geneuzel. Ik vraag wel eens aan onze jongens, als ze iets heel onaardigs tegen elkaar hebben gezegd: Hielp het om dit te zeggen? en Was het nodig? en Was het aardig? Als het antwoord op alle drie de vragen Nee is, dan kun je de volgende keer ook besluiten om het niet te zeggen.

Dus bij deze stop ik er mee. Het helpt niet, het is niet nodig en het is niet aardig ook. 

Indiase toestanden

Hoewel ik altijd vreselijk moet lachen om de Indiase Toestanden (ja, mét hoofdletter), gebeurt dat meestal pas een tijdje nadat het gebeurd is. Op het moment zelf kan ik vreselijk geïrriteerd raken. Had het er laatst over met mede Wereldwijf M. die aangaf dat de slappe lach op het moment zelf vaak ongelooflijk leuk is, dat dat het leven een stuk mooier maakt. Helemaal mee eens. Ben dan ook hard aan het oefenen om het “irritatie tussenstuk” gewoonweg over te slaan. Vandaag lukte het me bijna…..

Afgelopen zaterdag hebben we een tuinset gekocht voor op ons nieuwe terras(je). In de bank en de stoelen liggen kussen, die heerlijk zitten, maar er niet uit zien. Echtgenoot A. en ik dus van de tuinmeubelenman met de riksja naar de stoffenboer, waar we een mooi lapje stof hebben uitgezocht. De meubelman laat die dan om de kussens naaien. Oja, de stof was natuurlijk niet “in stock”. Dat is hier nooit iets. Maar op donderdag kon ik het ophalen. Echt! We hadden verzekerd dat het er dan echt moest zijn (alsof dat iets uitmaakt), want op zaterdag kunnen we de tuinset ophalen en dan moeten de kussens omgetrokken zijn.

Natúúrlijk was de stof er vandaag nog niet. Op zich had ik daar nog rustig om kunnen lachen. Ware het niet dat ik daarvoor 45 minuten met één van de verkopers bezig ben geweest om gordijnen voor de slaapkamer uit te zoeken. Stoffen bekijken, uiteindelijk kiezen, vervolgens om de tafel om de maten door te nemen, te berekenen hoeveel stof er nodig is, welke ringen ik erdoor wil en hoeveel dat dan gaat kosten. De prijs nog naar beneden kunnen praten en toen (pas tóen) ging de judokus bellen met de leverancier. Want iets “in stock” hebben, dat kennen ze hier dus niet (had ik dat al gezegd?). Je voelt hem al…  “Sorry ma’am, ze hebben deze niet. Alle andere kleuren wel, maar deze niet”. Ja, dikke neus. Dus toen daarna onze stof voor de kussens er ook niet was, ging ik wel een beetje bozer praten. Een beetje maar hoor. “Okay okay okay” zeggen ze dan. Néé! Niet okay!

Anyway, de stof brengen ze vanavond na 17 uur bij ons thuis (zeggen ze…..). Ben maar even langs de tuinmeubelenman gereden om te zeggen dat de stof er nog niet is. Die gaf aan dat als hij de stof vanavond krijgt, het nog wel lukt voor zaterdag. Wat helemaal niet wil zeggen dat dat ook zo is.

En toen moest ik natuurlijk aan mede Wereldwijf M. denken. En moest lachen. Al was het nog steeds een beetje hoofdschuddend. Dat schateren, dat komt later wel J.