Ik word soms zo moe van mezelf….
Als je naar het buitenland verhuist, laat je al je vrienden en familie
voor een tijdje achter. Mensen die jou vaak al heel lang kennen, met wie je
veel hebt meegemaakt, hebt gelachen en gehuild en die jouw mooie en ook die
andere kanten kennen. En daardoor niet minder van je houden.
En als je dan naar die verre plek verhuist, waar je nog niemand kent,
moet je dat weer opbouwen. In een rap tempo en voor een relatief korte tijd. En
dat gaat eigenlijk heel goed. Je wordt met open armen ontvangen, mensen helpen
je aan alle kanten en er is genoeg te doen. Met de één klikt het, met de ander wat
minder en dat is okay. Soms ga je de diepte in (met sommige mensen al heel snel), soms blijf je een beetje aan de
oppervlakte dobberen. Ook dat is goed.
Na een jaar kan ik zeggen dat ik een heleboel mensen heb leren kennen
bij wie ik me goed voel. Dat ik met sommigen die diepte inga en met anderen niet.
Dat ik klik met mensen uit heel verschillende culturen, van verschillende
leeftijden, met verschillende achtergronden. Dat ik gelukkig ben hier. Dat de
combinatie tussen blije feestjes en goede gesprekken helemaal in balans is.
Waar ik dan zo moe van word? Goeie vraag, ik heb het vanochtend
proberen uit te leggen aan vriendin K, maar kreeg het niet goed onder woorden.
Vrees dat het toch het “aardig gevonden willen worden” syndroom is. In
combinatie met het “ik wil niets missen” syndroom.
Syndromen die hun kop op steken als ik zie dat andere mensen nog veel
meer met elkaar doen. Samen op vakantie gaan. Op zaterdag samen uitstapjes
maken, op zondag samen lunchen. En ik? Ik wil eigenlijk, stiekem, ook
uitgenodigd worden voor al die feestjes waar ik niet eens naar toe wil. Voor
die zondagmiddagbrunch die ik helemaal niet leuk vind. Voor die vakantie waar
ik niet op zit te wachten. Ik moet er niet aan denken. Maar eigenlijk wil
ik dus wel uitgenodigd worden. Ik beslis dan zelf wel of ik mee ga. Ik wil dat iedereen
me kent en aardig vindt. Dat het geen feest is zonder mij erbij. Dat ik niets maar dan ook niets mis.
Pfffffff. Vermoeiend he?
Ik ben er dan ook klaar mee, met dit geneuzel. Ik vraag wel
eens aan onze jongens, als ze iets heel onaardigs tegen elkaar hebben gezegd: Hielp het om dit te zeggen? en Was het nodig? en Was het aardig? Als het antwoord op alle drie de vragen Nee is, dan kun je de volgende keer ook
besluiten om het niet te zeggen.
Dus bij deze stop ik er mee. Het helpt niet, het
is niet nodig en het is niet aardig ook.
Het heeft een naam Dorine FOMO = fear of missing out en ik vind het heel mooi dat je je zo bloot geeft. Binnenkort een blogje van mij over 'mee willen tellen en gezien willen worden' want daar heeft het mee te maken. Dus er zijn wel meer mensen die ermee kampen ;-)
BeantwoordenVerwijderenGroetjes,
Dorothé