Hoe groot kan het contrast zijn?

Zondagochtend 7:45 uur, op weg naar het vliegveld. We gaan niet door de stad, maar nemen de village route. Daar heb je minder kans op files en drukte. We rijden door de dorpen, ontwijken wat flinke gaten in de weg en passeren een riksja met zo’n 10 man plus wat koffers erin (wist niet dat dat paste). Veel te kijken, een prima ritje en na een uur zijn we er.

Op het vliegveld Bangalore gaat het nog bijna mis. Hier gaat niets snel , zelfs niet als je via internet al ingecheckt hebt.  Bij de douane eerst naar de “data check”. We denken dat ze daar checken of we ook echt wonen waar we zeggen te wonen, de papieren van de vreemdelingenpolitie worden aandachtig doorgenomen. Maar zeker weten we het niet. Daarna nog naar een ander loket, waar een andere ambtenaar de papieren nog eens bekijkt. Op zijn dooie gemak. Domtiedomtiedom.  Hij neemt onze visa nog eens goed door, vraagt ons 2 keer wanneer we weer terug komen en uiteindelijk kunnen we door naar de Security Check.

Waar blijkt dat één van de ingevulde formulieren tussen de Douane Desk en de Security Desk is verdwenen. Security stuurt ons terug. Daar vullen we als een gek nog zo’n blaadje in en dan kunnen we snel door richting het vliegtuig. Gehaald gelukkig.

Een paar uur later, vliegveld Dubai. We stappen in de taxi en rijden weg. En dan komt het, we krijgen er bijna de slappe lach van.  Alles is schoon. De bermen zijn keurig gekapt, er ligt geen afval, de snelweg (7-baans!) rijdt soepel en snel. Geen gat te bekennen. Ook geen voetganger, riksja, koe of tractor. Geen vrachtwagen met mensen in de laadbak. Geen handkarren of zwerfhonden. De auto’s zijn zonder uitzondering mooi, duur en schoon. “Het lijkt hier wel Nederlands India” zegt onze M. vol verbazing.

’s Middags in de stad wordt onze verbazing nog groter. Hier hoeven we niet zigzaggend en met gevaar voor eigen leven de straat over te steken, de auto’s stoppen gewoon voor ons! De gebouwen zijn blinkend en schoon en nieuw en er zijn zowaar voetgangersbruggen daar waar ze aan de straat aan het werk zijn. Mijn hemel, hoe groot kan een contrast zijn!

Het Dubai wat wij tot nu toe hebben gezien is een beetje zoals Zwitserland: schoon, mooi, opgeruimd, vriendelijk en…. hoe zal ik het zeggen…. een beetje saai. Zelfs onze M. zei vanmiddag “ik wil wel weer naar India straks, daar is het druk en gezellig”. Vrees dat we na 3 maanden India een beetje gedeformeerd zijn.

Morgen gaan we naar het oude centrum. Kijken of we daar een beetje reuring kunnen vinden….

Kerstmis

En dan woon je in een land waar kerstmis geen big deal is. Praktisch niet bestaat. Waar het grootste deel van de bevolking Hindoe is en helemaal geen kerst viert. Waar winkels wel wat kerstspullen hebben (een plank of 2, niet meer) en de internationale school wel een kerstboom heeft (een heel zielige), maar waar het niet echt van de grond wil komen.

De Amerikanen en Engelsen en Ieren in onze compound hebben nog wel hun best gedaan: lichtjes aan de huizen en in de bomen. Hoewel het er met Halloween een stuk spectaculairder uitzag, meen ik me te herinneren. Her en der spot ik een kerstboom. Een kleintje dan, grote zijn hier niet zo makkelijk te krijgen.

En weet je? Eerlijk? Ik mis het niet. Totaal niet. Wij zijn net verhuisd, dolblij dat de meeste dozen uit zicht zijn, internet en TV het na 3 weken eindelijk doen en we weer een gezellig huis hebben. De dozen met kerstballen en andere versiersels zijn braaf meeverhuisd, maar staan onuitgepakt in een kast.

Jongens, het is hier overdag 28 graden! Dan heb je toch geen kerstsfeer? Ik heb nog geen kerstlied gehoord of glühwein geroken en heb er ook helemaal geen zin in. Waar ik wel zin in heb? In onze vakantie naar de woestijn volgende week. En naar het strand. En ach, we hebben Sinterklaas al gehad, toch?

Wat ik wel mis? Of moet ik zeggen: wie ik wel mis? Want daar gaat het tenslotte toch om met de feestdagen. Ik mis mijn moeder, die dit jaar voor het eerst kerst moet vieren zonder mijn vader. En ik mis mijn vader, die er voor het eerst niet bij is. Gek dat het gemis na maanden ineens weer groter wordt. Dit jaar geen flauwe grapjes – die ik al 1000 keer heb gehoord – tijdens het eten. “En wat is het hoofdgerecht?” als we ons allemaal ongans hebben gegeten. Wat kon ik met mijn ogen draaien. En wat zou ik het nu graag nog eens horen…. Geen potjes hartenjagen met de hele familie en geen “oma Wilmy pasta en oma Cisca kippenpootjes”. Ik mis ook de rest van de familie, die we al 3 maanden niet hebben gezien. Mijn vrienden en vriendinnen. Die met wie we altijd oud en nieuw vieren. En alle andere.

Maar weet je ook? Die zijn er nog steeds, ook na de feestdagen. En zitten altijd in mijn hart en hoofd. Dus ga ik lekker naar Dubai deze kerst, smokkel wat flessen wijn mee in de koffer en ga genieten van kamelen, strand, woestijn en de hoogste toren ter wereld. Met mijn 4 mannen, die ik nooit wil missen. En dan is het goed.

Fijne kerst allemaal en voor 2014 een goede gezondheid, heel veel liefde en lol en alle goeds!

Internet

Het leven is hier soms net een klucht. Echt waar, ik overdrijf niet. Ontzettend grappig en hilarisch! Vooral achteraf….

Internet dus. Eén van de prioriteiten in ons nieuwe huis. Echtgenoot A. had flink voorwerk gedaan bij andere Nederlanders hier (Wat heb je nodig aan equipment? Wat is een goede provider? En zo nog meer) en op woensdagavond kwam de internetman langs. Goed gesprek gehad, providerkastje gekocht, allerlei kopieën overhandigd (paspoort en visum, inschrijving vreemdelingenpolitie) en een pasfoto. Op vrijdagochtend 12.00 uur zou een adrescheck plaats vinden (ja echt, er komt dan een andere man langs om te controleren of je er echt woont. Waarom? Geen idee. Maar het moet). En dan zouden we zaterdag voor 11 uur internet hebben.

Vrijdagochtend om 13 uur nog geen check gehad. Echtgenoot A. belt. Oh, er was wat tussen gekomen, andere afspraak, ze kwamen wel op zaterdag adres checken. Niks ervan! WIJ hebben een afspraak voor vandaag en na wat boos heen en weer bellen kwam er iemand in de loop van de middag checken of we er wonen. Wat we doen. Zaterdag voor 11 uur zouden we internet hebben. Echt.

Zaterdag om 12 uur nog niets. Even bellen maar weer. Nee, echt, om 17 uur was er internet. Echt. Om 17.15 niks. Weer bellen. Echt, om 20 uur is er internet. Manager aan de lijn gekregen die alleen nog wist toe te voegen “Binnen 2 dagen internet. Echt”. En daarna nam niemand van de betrokkenen de telefoon meer op. Nummer herkenning vrees ik ….

Op zondag niets. Op maandag niets. Wel contact met de helpdesk, maar die kende ons helemaal niet, had geen gegevens doorgekregen en kon internet dus ook niet activeren. Dinsdag weer bellen. De vertegenwoordiger die bij ons thuis was geweest is niet meer te traceren. Maar eindelijk iemand getroffen die wel weer opnieuw wil langskomen en de hele papieren santenkraam opnieuw wil komen ophalen (gelukkig heb ik nog 1 pasfoto liggen, die gaan hier werkelijk harder dan wc papier). Een nieuw kastje kopen hoeft niet.

De nieuwe man komt langs. Ik heb kopieën klaar liggen van de brief van Unilever (dat we echt op dit adres wonen), van het lidmaatschap van de club van de compound (waar ook naam en adres op staan), van mijn paspoort en van mijn visum. En een pasfoto natuurlijk. Probleempje: er moet een adres in het paspoort staan. “Dat staat niet in Nederlandse paspoorten. We hebben ook geen adres meer in Nederland. En ik wil ook geen internet in Nederland, ik wil HIER internet.” Tja, dat gaat niet zomaar. Het adres moet. De brief van Unilever en het lidmaatschapspasje zijn niet voldoende. Rijbewijs dan? Zelfde verhaal, staat ook geen adres op. Moeilijk moeilijk.

Dan maar via een omweg. Ik bel Nederlandse K. bij ons in de straat en zij helpt graag. Een kopie van het Indiase motorrijbewijs van haar Nederlandse man M., een kopie van zijn pasje van de belastingdienst en (uiteraard) een pasfoto. Hij heeft zijn adres al wel op een officieel pasje staan. Dat dat niet ons adres is, is geen probleem volgens de internetman. Bij de controle gewoon zeggen dat hij hier woont en er net even niet is. En dan hebben we morgenavond internet. Echt.

Not. De hele dag aan de lijn gezeten met de brave internetman, wanneer de adres check nou kwam. Verder was namelijk alles helemaal okay, verzekerde hij. En de adrescheck man zou komen. Echt! Om 20 uur zouden we internet hebben.

Om 20 uur was er nog niemand geweest en toen – ik zal het niet mooier maken dan het is – bén ik me toch tekeer gegaan tegen die arme man. Aan de telefoon. Op straat, want binnen heb ik een slechte verbinding (en ik vrees dat de halve straat mee heeft kunnen luisteren). Totáál uit mijn plaat ben ik gegaan. Alle frustraties kwamen eruit. Maar geen internet…

De volgende dag kregen we het verzoek om nog een kopie van het paspoort en het visum te regelen van vriend M. Was niet echt nodig waarschijnlijk, maar kon wel eens handig zijn. Per ommegaande geregeld. Zelfs de manager van de adressencheck nog aan de lijn gehad. Die zouden die dag langs komen, de papieren waren verder allemaal in orde. Alleen de check nog en dan zou de boel geactiveerd worden. Echt.

Je voelt hem al…. Geen check en geen activatie. Vanochtend (vrijdagochtend) belde de contactpersoon om te vertellen dat de hele aanvraag afgewezen was en dat we opnieuw moeten beginnen. Het liefst met de gegevens van onze hulp, want zij is Indiase en dat maakt alles makkelijker. Dat zij hier niet woont is van geen enkel belang. Zij heeft een officieel adres en dat is genoeg. En als de adreschecker dan komt, kunnen we gewoon zeggen dat ze net even niet thuis is. Zucht…..

Dus in plaats van schoonmaken en koken is onze hulp nu met de riksja naar huis om pasfoto’s en officiële documenten op te halen.

Ik snap er niets meer van en zie wel wanneer we internet krijgen. Of we ooit internet krijgen. Maar dat zal toch wel. Toch?