Even een ticket omboeken

In Nederland had ik met mezelf al de afspraak dat als ik “nog even snel” iets tussendoor wilde doen, dat ik het dan gewoon niet deed. Omdat het altijd langer duurde dan verwacht en door de snelheid vaak mis ging. Omdat het bijna altijd voor extra stress zorgde.

Hoe zou het dan zijn om in India “even” een ticket om te boeken? Als je niet zoveel tijd hebt? Drie keer raden….

Na de foto shoot in Mumbai vertrokken 3 kinderen en 3 ouders weer naar het vliegveld op weg naar Bangalore. Rond 19:00 uur waren we op het vliegveld, waar we moesten wachten tot de vlucht van 21:45. Jammer van de tijd, helemaal omdat we dan pas tussen 00:30 en 01:00 uur thuis zouden zijn (als alles zou meevallen, de late vluchten willen nog wel eens vertraagd zijn).

Maar er bleek nog een vlucht om 20:20 uur te zijn. Dat zou toch moeten lukken?

De check-in dame kan niets voor ons doen. We moeten weer naar buiten, naar de ticketshop van onze vliegmaatschappij. Vader 1 besluit er even snel naar toe te lopen, om te checken of er überhaupt nog 6 plekken vrij zijn. En komt binnen een minuut weer terug. Hij mag niet meer naar buiten zonder begeleiding van een medewerker van de vliegmaatschappij.

Nou moet je weten dat je in India niet zomaar een vluchthaven binnen komt. Nee, je moet met je paspoort en ticket langs een beveiliger. Even iemand uitzwaaien, dat gaat dus niet. En als je eenmaal binnen bent, mag je dus ook niet meer naar buiten. Blijkbaar. Ben nog steeds een reden aan het bedenken waarom dat niet mag.

De mevrouw van de check-in wil niet mee naar de uitgang en schrijft op onze e-ticket dat wij van haar naar buiten mogen. Daar neemt de beveiliging aan de deur natuurlijk geen genoegen mee en die maant ons te wachten. Hij haalt haar wel even op. Mopperend komt zij met hem mee, zodat ze ons naar buiten kan laten.

Inmiddels komt 19:35 aardig dichtbij, de uiterste tijd dat we kunnen inchecken.

Bij het kantoortje buiten staat een groepje mensen te wachten. Voor 4 loketten, waarvan er 1 open is. Waarachter 4 medewerkers: één aan het werk, de andere 3 kijken toe. Domtiedomtiedom….ik begin aardig nerveus te worden, ben zó graag ruim op tijd bij de gate. Maar het duurt niet lang of we zijn aan de beurt. Vader 1 checkt of er plek is. Die is er. Voor bijna Rs 4500 per twee personen (da’s zo’n € 54,00). We overleggen even en vader 2 besluit dat hij dit te duur vindt, hij wacht op de originele vlucht.

En dat overleggen, dat hadden we nou beter niet kunnen doen. Want ineens staan alle Indiërs voor loket 2 met hun mobiele telefoons te zwaaien en deze door het raampje te steken. En verhip, onze medewerker staat ineens aan dát raampje. Wat hebben we gemist? Op onze vragen reageert hij niet meer en we moeten braaf wachten tot hij weer tijd voor ons heeft. Het is zo’n 19.20 inmiddels…

Alle Indiërs zijn geholpen en ik ga pontificaal voor raampje 2 staan. Daar komt voorlopig niemand meer langs. Tergend langzaam print de medewerker onze nieuwe tickets uit. Mijn bankpas weigert natuurlijk, juist nu, dus vader 1 betaalt voor ons beiden. We moeten opschieten, zegt de medewerker, want de check-in sluit bijna. Ja duh!

Bij de check-in blijkt de rij inmiddels gigantisch aangegroeid te zijn. Ik heb het niet meer. Vader 1 checkt even vooraan, maar gelukkig staat iedereen te wachten voor vluchten die bijna vertrekken dus ze gooien de check-in voorlopig nog niet dicht. Dit gaat weer best snel en als ik aan de beurt ben leg ik uit dat S. en ik samen met vader 2 en zijn zoon op een e-ticket staan, maar dat alleen wij onze vlucht hebben omgeboekt. Da’s okay en ze geeft me heel snel onze instapkaarten. Op naam van vader 2 en zijn zoon. Zucht….. Ik kan voor veel doorgaan, maar niet voor een Arabische man dacht ik zo. De nieuwe instapkaarten worden geprint en S. en ik sprinten naar de Security. En daarna naar de gate. Kunnen we het vliegtuig misschien nog tegenhouden voor vader 1 en zijn dochter die achter ons aan komen.

Aangekomen bij de gate (20:10 uur) staat er niets meer op het scherm. Shit, gemist! Ze zijn al dicht. Maar waarom staan hier nog zoveel mensen dan? Oh, het vliegtuig is nog niet eens geland? We hebben vertraging. He gelukkig….

S. en ik eten snel een broodje (het avondeten was er even bij in geschoten) en we zitten uiteindelijk om 20.30 uur in het vliegtuig. Toch nog lekker ruim een uur eerder thuis dan oorspronkelijk. Dachten we. Want het vliegtuig blijft gewoon stil blijven staan tot 21:40 uur….

Om iets na 23:00 zijn we in Bangalore, om 00.30 thuis. Da’s toch wel een boel geld en stress, voor het vervroegen van je vlucht met zo’n 5 minuten …

De foto shoot

Een castingbureau in Bangalore zocht kinderen als model voor een kledingmerk. Hoorde ik op vrijdagmiddag van vriendin K. verderop in de straat. Er werden meisjes van 8-12 gezocht en K. had een fotootje van haar dochter L. (vriendin van onze S. van 10) ingestuurd. En warempel, ze werd gekozen. Lachen!

Op zaterdagmiddag bleek dat er nog een jongen van 10 werd gezocht. Hahaha zullen we dan maar een foto van S. sturen? Nee, joh, die vindt dat helemaal niets. Maar (hoe kun je je vergissen als moeder) S. leek het helemaal leuk, samen met L. naar Mumbai om fotomodel te spelen. En warempel, je gelooft het niet, ook hij werd gekozen.

Wel jammer dat L. op maandag en dinsdag naar Mumbai moest en wij op dinsdag en woensdag. Jammer ook voor de moeders. Maar L. en S. vonden het interessant genoeg om te gaan. De eerste dag passen, de tweede dag de shoot zelf.

Dinsdagochtend 9 uur vertrokken we richting vliegveld. Ruim te vroeg (ruuuuuim te vroeg, wie wel eens met mij reist weet dat ik vreselijk nerveus word van vertrektijden van vliegtuigen en treinen), dus we hadden nog lekker de tijd om wat te eten en te drinken. Het was tenslotte toch een beetje feest, zo met zijn tweetjes op reis en niet naar school.

In Mumbai stond de taxi klaar, die ons naar het hotel bracht. Een hotel dat er op internet gewéldig uitzag. In het echt wat minder…. Er zaten weliswaar ramen in de kamer, maar die kwamen uit op de gang. En de wanden en vloer van de badkamer waren van zeil, net zoals – jawel – in een stacaravan. Zo rook het ook. En het was ook niet geweldig schoon. Maar een gegeven paard moet je niet in de bek kijken, nietwaar?

De pas sessie ging niet door, dus we hebben lekker wat aangelummeld in de hotelkamer en gegeten in het restaurant van het hotel (waar ik me by the way nog even flink heb laten afzetten. Mán, je moet hier ook werkelijk altijd op je hoede zijn). Maar veel lol gehad en vroeg naar bed gegaan.

Na het ontbijt werden we om 8.30 naar de studio gereden. Waar de chauffeur ons midden in een gribus steegje afzette. “Hier is het”. Okayyyyyy. Had van vriendin K. al gehoord dat het er van buiten niet heel glamorous uit zag. Na even zoeken hadden we de juiste deur, waarachter een heel team klaar stond om ons op te vangen. Stylisten, de fotograaf, een haarstylist, een make-up man, iemand die filmde, een strijker, een kleermaker, een paar thee- en koffie- en afwasmensen en nog een heel stel anderen van wie het mij niet duidelijk is geworden wat ze deden. Gezellig druk dus zeg maar. Flinke beatmuziek op de achtergrond (voorgrond, eigenlijk) en S. kon beginnen met passen.

Samen met ons was een 6-jarig jongetje aangekomen. Later nog een 10-jarig meisje (dat bij ons op de compound bleek te wonen, haar vader sport met echtgenoot A. J) , een meisje van een jaar of 4 en twee twintigers. Bijna 9 uur lang passen, omkleden, nog een keer omkleden, het haar, de make-up, poseren, weer omkleden en wachten, veel wachten. Iets voor 18.00 waren ze klaar. S. had het leuk gevonden! Hij werd steeds gemakkelijker voor de camera (beetje afkijken van de professionele modellen doet wonderen), L. bleek een aardig meisje en hij mocht ook nog wat kleding houden. Naast zijn eerste eigen salaris!

En ik? Krantje, iPhone, tijdschrift, foto’s maken en kletsen met de andere ouders. Maar vooral ook verrast toekijken hoe mijn 10-jarige knul ineens in een stoere vent veranderde voor de camera.

Short cut

Het verkeer in Bangalore is vreselijk. De ontwikkeling van de wegen is niet meegegroeid met de enorme aanwas van inwoners en auto’s de laatste jaren. Dat betekent dat je over de kleinste afstanden af en toe idioot lang doet.

Gisteren was weer zo’n dag. Ik moest op 4 verschillende adressen zijn (moet je eigenlijk ook niet doen hier, 4 adressen op één dag). Adres 1 en 2 gingen redelijk goed, maar toen kwam ik vast te zitten in de spits. Die het grootste deel van de dag door gaat.

Omdat onze eigen chauffeur door familie omstandigheden 2 weken absent is, hebben we steeds een vervanger. Om de twee dagen wel een ander. Murgan en Alphonse reden rustig. En konden niet zo goed Engels. Babu was rustig en vriendelijk en is met ons mee geweest op een weekend trip. Sunil van gisteren daarentegen was een jonge, snelle gast. Links inhalen, rechts inhalen, het ging steeds net goed. En ineens sloeg Sunil linksaf. Want hij kent alle short cuts in de stad en wachten voor een stoplicht, daar houdt hij niet van. Zo konden we er mooi 4 vermijden.

En binnen werkelijk 5 seconden stonden we midden in een sloppenwijk. Elke keer ben ik weer verrast hoe dicht die bij de grote wegen liggen. In deze sloppenwijk stond ook alles muurvast (want hé, Sunil is niet de enige die van die short cuts weet) en waren de wegen zo smal, dat twee auto’s elkaar nauwelijks konden passeren. Dus ik had genoeg tijd om eens goed om me heen te kijken.

En wat is het contrast met Nederland dan toch weer groot. Huizen van 2 bij 2 meter. De was die met de hand op straat wordt gedaan. Letterlijk óp de straat: de was op de grond, water en zeep erbij en maar boenen en slaan. Op de grond, een meter naast de koeienvlaai, tussen de uitlaatgassen en al het verkeer in. Pannen die op straat staan te koken en te borrelen. Straten van nauwelijks 2 meter breed, waar verkeer, voetgangers en koeien zich doorheen worstelen.

En ik daar middenin, achterin onze Toyota Innova, een royale 7-zitter die nauwelijks door de straten past.

De health check

Een paar weken geleden had ik een afspraak met de bedrijfsarts van echtgenoot A.’s werkgever. Hij kon me veel vertellen over naar welke tandarts we het best kunnen gaan (helemaal met het oog op een beugel voor zoon S.), wat een goede dermatoloog is, een goede kinderarts en nog veel meer. En vooral ook het nou eigenlijk werkt, een afspraak maken met een arts in India.

Hier hoef je niet langs een huisarts om vervolgens 2 maanden te wachten op een afspraak met een specialist. Welnee. Je kunt rechtstreeks een afspraak met de specialist maken, alleen als je niet weet bij welke arts je moet zijn is het handig eerst langs een general practitioner te gaan. En hoera, wij hebben de bedrijfsarts, die overal contacten heeft en die ik dag en nacht kan bellen. En die de afspraken wel voor ons kan maken. Hij moet het wel een dag of 2 van tevoren weten, dat is het handigst. Nou, dat vind ik ook wel handig dokter Ravi!

Hij vroeg me wanneer ik voor het laatst een health check had gehad. Uhhhhhhh……dat doen wij niet in Nederland. Nee? Geen preventieve zorg? Jawel, natuurlijk wel, maar….. En ik heb toen maar besloten niet het hele Nederlandse systeem uit te leggen, maar gewoon voor die health check te gaan. Genoeg redenen om het niet te doen en evenveel om het wel te doen. Stiekem was ik ook gewoon nieuwsgierig.

Vorige week was het zover. Om 7.30 kwam ik met nuchtere maag aan bij het ziekenhuis. Ik moest een formulier invullen en eventjes wachten. Vervolgens mijn meegebrachte potjes inleveren, bloed prikken, een echo laten maken en een röntgenfoto. Daarna mocht ik ontbijten, ik kon kiezen tussen ontbijtgranen met melk of een vegetarische sandwich. Met een kopje thee.

Daarna volgden de andere onderzoeken. Mammografie, paptest, borstonderzoek en nog een keer bloed prikken. Tussendoor nog een check bij de dermatoloog. Gesprek met een arts over mijn en de familiegeschiedenis en een gesprek met een andere arts over de uitslagen (afgezien van paptest en mammografie, die duren wat langer). Alles helemaal goed, fijn! Toen mocht ik nog een lunch, maar ik was wel klaar en wilde naar huis. Het rapport kon ik twee dagen later ophalen.

Even nog langs de balie, ik had namelijk nog niet betaald. Echt niet? Nee echt niet. En toen kwamen we bij het grootste verschil tussen India en Nederland. Niet de organisatie van alle onderzoeken, want die was prima. Niet het ziekenhuis zelf, hoewel dat in NL nieuwer en schoner en mooier is. De apparatuur hier is goed en de doktoren zijn allemaal goed opgeleid, vaak ook nog in het buitenland. En ook niet het feit dat je hier elk consult zelf moet betalen (het wordt niet automatisch met de verzekeraar verrekend).

Nee, het grootste verschil zat hem in de kosten. Ik moest Rs 3200,00 betalen. Dat is omgerekend € 38,50. Oh ja, niet te vergeten, ik had natuurlijk ook nog het consult bij de dermatoloog betaald (dat zat niet in de health check). Dat was Rs 400 (oftewel € 4,80).

Je zou het bijna niet declareren bij de verzekering…..