Expatleven in India
is zó dubbel. Ik geloof dat dit wel heel vaak terug komt in mijn beschrijvingen
en het is ook precies dát wat deze ervaring zo ongelooflijk mooi en uitdagend
maakt en tegelijkertijd soms zo gekmakend ingewikkeld.
We reizen wat af,
maken nieuwe vrienden, beleven ontzettend veel, zien de mooiste dingen, ontmoeten de aardigste mensen, genieten van ons gezin en van het heerlijke weer.
Tegelijkertijd is
daar de frustratie van de stroom die telkens weer, dagelijks meerdere keren,
uitvalt. Het internet dat instabiel is, de klusjesman die zegt te komen maar
nooit komt, de winkels waar telkens weer van alles “out of stock” is. De omslachtigheid
van veel procedures en de manier van denken die zo anders is dan de mijne. En de mijne is natuurlijk veel beter en handiger ;-).
Vorige week had
ik na 3 uur en 3 verschillende adresjes eindelijk een USB data card weten te bemachtigen.
Hier fiets je niet even naar de Appie of de Hema voor een simcard, maar moet je
kopieën van je paspoort, je visum, je FRRO papieren (vreemdelingenpolitie) en
een pasfoto overhandigen. Maar hé, de data card werd in de winkel al
geactiveerd en ik whappte nog blij naar een paar vriendinnen in NL dat ik niet
eens heel boos was geworden van al die kastjes naar de muur, dat ik nog kon
lachen en dat geen 1.000 zelfhulpboeken op kunnen tegen een paar maanden India.
Je leert jezelf hier wel kennen. En ik leek toch echt wat geduldiger en wijzer
te zijn geworden de laatste tijd.
Toen de data card
het thuis niet bleek te doen en de meneer van de winkel mijn telefoontjes
gewoon wegdrukte, vervolgens niet eens meer opnam en ook mijn sms-jes niet
beantwoordde, bleek dat laatste helaas niet het geval te zijn.
Een paar dagen
later ging ik lunchen met een stuk of 10 vrouwen, waarvan ik er een paar kende
en een boel ook niet. Hartstikke leuk gezelfschap en lekker eten, we hebben veel
gelachen en op de terugweg zette ik 3 Zweedse vrouwen bij onze compound af om
zelf door te rijden naar de USB data card verkoper om dat ding aan de praat te
krijgen (wat by the way is gelukt. Jeuj!!). De vrouwen stapten uit en ik vroeg
aan onze chauffeur of hij had gehoord dat zij uit een ander land kwamen dan ik.
Nee, dat had hij niet gehoord. Ik vertelde dat ik het zulke ontzettend leuke
vrouwen vond en dat ik eigenlijk alleen maar aardige Zweedse mensen ken (lucky
me). Is it a rich country? vroeg hij
me. Uh.... ja, Zweden is wel een rijk land ja. Hij moest lachen. All rich are sweet, zei hij. Ik lachte
mee. ‘Cause they are comfortable. En
daar kreeg hij me toch even stil. Ja, hoe makkelijk is het om aardig te zijn
als je altijd genoeg te eten hebt. Als je tijd en geld hebt om op een gewone
maandagmiddag te kunnen lunchen. Als je je nooit zorgen hoeft te maken of je de
school van je kinderen nog wel kunt betalen. Of de doktersrekening. They are
sweet ‘cause they are comfortable.
Ik ben
comfortable. En toch ben ik niet altijd sweet. Niet tegen de internet man als
ik bel dat het niet goed werkt en ik voor de tigste keer hetzelfde verhaal moet
vertellen. Niet tegen de inpakker in de supermarkt die de chips onderin de tas
legt en dan begint te stapelen. Niet tegen de douane man die zegt dat we de verkeerde immigratiepapiertjes hebben ingevuld, maar die de goede papiertjes niet heeft. En daarna ook niet altijd tegen man en kinderen om heel eerlijk te zijn.
Zweeds K. had
tijdens de lunch een prachtig armbandje om. Een zilveren bandje met daarin laugh gegraveerd. Gekregen van haar
volwassen kinderen die dachten dat zij dat in India soms nodig had J. Ik heb daarna mijn lieve vriendin M. –
die prachtige armbandjes maakt – gevraagd om een armbandje voor mij te maken.
Met daarin ook het woord laugh verwerkt, zodat
ik dat niet meer vergeet. Sweet in stead of bitter. Er komen nog wat meer woorden
aan dat armbandje te hangen, woorden die ik me ook dagelijks wil herinneren.
Omdat het mijn en het leven van de mensen om me heen misschien een tikkeltje sweeter kan maken.
Een paar jaar India.
Daar kan echt geen zelfhulpboek tegenop J.
