De foto shoot

Een castingbureau in Bangalore zocht kinderen als model voor een kledingmerk. Hoorde ik op vrijdagmiddag van vriendin K. verderop in de straat. Er werden meisjes van 8-12 gezocht en K. had een fotootje van haar dochter L. (vriendin van onze S. van 10) ingestuurd. En warempel, ze werd gekozen. Lachen!

Op zaterdagmiddag bleek dat er nog een jongen van 10 werd gezocht. Hahaha zullen we dan maar een foto van S. sturen? Nee, joh, die vindt dat helemaal niets. Maar (hoe kun je je vergissen als moeder) S. leek het helemaal leuk, samen met L. naar Mumbai om fotomodel te spelen. En warempel, je gelooft het niet, ook hij werd gekozen.

Wel jammer dat L. op maandag en dinsdag naar Mumbai moest en wij op dinsdag en woensdag. Jammer ook voor de moeders. Maar L. en S. vonden het interessant genoeg om te gaan. De eerste dag passen, de tweede dag de shoot zelf.

Dinsdagochtend 9 uur vertrokken we richting vliegveld. Ruim te vroeg (ruuuuuim te vroeg, wie wel eens met mij reist weet dat ik vreselijk nerveus word van vertrektijden van vliegtuigen en treinen), dus we hadden nog lekker de tijd om wat te eten en te drinken. Het was tenslotte toch een beetje feest, zo met zijn tweetjes op reis en niet naar school.

In Mumbai stond de taxi klaar, die ons naar het hotel bracht. Een hotel dat er op internet gewéldig uitzag. In het echt wat minder…. Er zaten weliswaar ramen in de kamer, maar die kwamen uit op de gang. En de wanden en vloer van de badkamer waren van zeil, net zoals – jawel – in een stacaravan. Zo rook het ook. En het was ook niet geweldig schoon. Maar een gegeven paard moet je niet in de bek kijken, nietwaar?

De pas sessie ging niet door, dus we hebben lekker wat aangelummeld in de hotelkamer en gegeten in het restaurant van het hotel (waar ik me by the way nog even flink heb laten afzetten. Mán, je moet hier ook werkelijk altijd op je hoede zijn). Maar veel lol gehad en vroeg naar bed gegaan.

Na het ontbijt werden we om 8.30 naar de studio gereden. Waar de chauffeur ons midden in een gribus steegje afzette. “Hier is het”. Okayyyyyy. Had van vriendin K. al gehoord dat het er van buiten niet heel glamorous uit zag. Na even zoeken hadden we de juiste deur, waarachter een heel team klaar stond om ons op te vangen. Stylisten, de fotograaf, een haarstylist, een make-up man, iemand die filmde, een strijker, een kleermaker, een paar thee- en koffie- en afwasmensen en nog een heel stel anderen van wie het mij niet duidelijk is geworden wat ze deden. Gezellig druk dus zeg maar. Flinke beatmuziek op de achtergrond (voorgrond, eigenlijk) en S. kon beginnen met passen.

Samen met ons was een 6-jarig jongetje aangekomen. Later nog een 10-jarig meisje (dat bij ons op de compound bleek te wonen, haar vader sport met echtgenoot A. J) , een meisje van een jaar of 4 en twee twintigers. Bijna 9 uur lang passen, omkleden, nog een keer omkleden, het haar, de make-up, poseren, weer omkleden en wachten, veel wachten. Iets voor 18.00 waren ze klaar. S. had het leuk gevonden! Hij werd steeds gemakkelijker voor de camera (beetje afkijken van de professionele modellen doet wonderen), L. bleek een aardig meisje en hij mocht ook nog wat kleding houden. Naast zijn eerste eigen salaris!

En ik? Krantje, iPhone, tijdschrift, foto’s maken en kletsen met de andere ouders. Maar vooral ook verrast toekijken hoe mijn 10-jarige knul ineens in een stoere vent veranderde voor de camera.