The function

Indiërs houden wel van ceremoniën, van “functions”. Waar wij bij de eerste verjaardag van een kind taart serveren (waar de jarige dan blij met de handjes in mag graaien), worden hier de haren afgeschoren en geofferd aan de goden. Waar wij koffie met gebak nuttigen, worden hier hele maaltijden bereid en gegeten. En wat kunnen die Indiërs veel eten trouwens!

Toen echtgenoot A. dan ook vertelde dat zijn 15-jarig jubileum op het werk gevierd zou worden, hadden we al een vermoeden dat het iets meer zou zijn dan de taart met een kadootje of een geldbedrag en een speech van 5 minuten, zoals in NL. En dan iedereen na 15 minuten weer aan het werk. Nee, hier moesten we met het hele gezin naar toe (en het is dat India een beetje ver is; van de meeste andere jubilarissen waren ook de ouders aanwezig).

Dus vanmiddag, 15 jubilarissen met echtgenoot/echtgenote, kinderen en ouders. In een volle zaal met collega’s. Wij als gasten mochten als laatsten naar binnen, onder groot applaus van alle aanwezigen. Na het welkomstwoord werd er eerst een lied gezongen om de goden te eren. Ik blijf het bijzonder vinden, hoe Indiase vrouwen zonder gene op een podium kunnen staan om te gaan zingen. In hun eentje, zonder muziek. Ik heb dat ook gezien bij mijn prachtige Afghaanse buren in Nederland, midden in een grote groep mensen gaan staan zingen en dansen. Trots. Met zoveel meer zelfvertrouwen dan wij Nederlandse vrouwen over het algemeen hebben.

Enfin, na het lied (waarvan zoon W. van 12 net thuis zei “dat ken ik hoor, dat zingen we op school ook altijd, da’s een religieus lied”. En verhip, hij begon het gewoon te zingen, in het Hindi, zonder enig idee waar het over ging maar het klonk prachtig :-D) waren er voor alle jubilarissen persoonlijke praatjes, powerpoints met foto’s en bloemen en een cadeau. We moesten zelfs met het hele gezin het podium op. Was ik even blij dat ik mijn Havaiana slippers nog net voor vertrek had ingeruild voor een paar hakken, terwijl ik dit helemaal niet aan had zien komen. Daarna foto’s. En nog meer foto’s. En een buffet. Met veel eten uiteraard.

Na afloop gingen we nog even mee naar het kantoor van A. Waar we zijn collega V. troffen die over de ontwikkeling van ijs gaat en onze jongens de pilot plant liet zien en ijsjes liet proeven (een vader die ijs ontwikkelt, dat zou pas cool zijn). Al met al een bijzondere middag.

De bloemen gingen naar de vrouw van onze chauffeur (wij gaan over 2 dagen vliegen, da’s zonde) en de zoetigheden gaan morgen gewoon weer mee naar het werk van A. (hij is de enige in ons gezin die die mierzoete dingen lust). En wij zijn weer een ervaring rijker.