In de Bangalore Mirror van vorige week had ik een heel interessant
artikel gelezen. Memoires of Bangalore heette het en het ging over een
fototentoonstelling hier in de stad. Een “interactieve show over de erfenis van
de stad”.
Nu heeft Bangalore wel een bijzondere geschiedenis. Tot een jaar of 15,
20 terug was het - zo is me verteld - een wat slaperig provinciestadje met een
paar honderdduizend inwoners. Door het milde klimaat en het vele groen (het
wordt ook wel Garden City genoemd) was het een heel populaire stad voor
gepensioneerde Britse militairen. Prachtige villa’s en heel veel bomen. Volgens
onze chauffeur was
onze wijk van de stad toen nog een en al jungle. Levensgevaarlijk om
je na 18 uur, als het hier donker is, te vertonen. Als ik hem goed begrepen heb
tenminste, want zijn Engels is nogal een puntje van aandacht….
Momenteel is Bangalore overigens één van de snelstgroeiende stedelijke
gebieden van India en staat het bekend als India’s eigen Silicon Valley. Hebben
we zo’n 8,5 miljoen inwoners en is de stad uit zijn kluiten gegroeid.
Maar goed, de fototentoonstelling dus. Prachtige foto’s in de krant uit eind 19e
eeuw en een mooie Facebookpagina, waar mensen heel actief allerlei
oude foto’s plaatsen. De tentoonstelling is nog maar tot 15 november, dus een
beetje haast was geboden. Een mede-expat-vrouw en haar moeder, die net op bezoek was, wilden wel mee.
Nu wil het geval dat adressen hier niet zo makkelijk zijn als in
Nederland. Zondag nog was ik aan de praat met onze gastheer (we waren uitgenodigd
voor een lunch bij mensen thuis) en hij vertelde over een interessant uitje. “Waar
is dat, in welke straat?” vroeg ik. Hij moest lachen en zei “Dat werkt hier bij ons een
beetje anders, niet alle straten hebben namen, het is dichtbij de Outer Ring
Road en dan 1,6 km die kant op, vlak bij…. (en daar was ik hem kwijt, maar lang
leven Google, ik heb het weer gevonden). Bij de fototentoonstelling stond alleen
de naam van het gebouw en de straatnaam (en die straat is nogal
lang). Geen nummer. De chauffeur wist het vast wel.
De chauffeur had geen idee. Het kostte me alleen al een kwartier om uit
te leggen dat het een Art Centre was. “A mall?”. No, an ART CENTRE (betrap me
er op dat ook ik harder ga praten als iemand me niet begrijpt, totaal onzinnig,
maar toch). “Handicraft?”. No, GALLERY, PHOTOGRAPHS.. Hij is toen maar gaan
bellen met iemand en uiteindelijk wist hij het.
We gingen rijden en arriveerden na zo’n 5 kwartier eindelijk bij het Art Centre (ja, dat verkeer hier, dat wil je niet weten). De ingang was wat lastig te
vinden, maar na een heel eind lopen hadden we het. Er zat een touw voor en er
zat een bewaker naast. Die niets snapte van onze vragen en alleen herhaalde “closed”.
Op zoek naar een andere ingang dan maar, het was tenslotte een langgerekt
gebouw. Weer een touw en weer een bewaker. “Closed ma’am. Holiday today”. Pfff.
Dat had niet in het krantenartikel gestaan. En ook niet op Facebook.
De chauffeur gebeld dat hij ons weer op kon pikken. “Same place, ma’am?”
Almost, a few 100 metres along the road. “So same place?”. No, a bit further
on. En een telefoontje 5 minuten later “Where
are you ma’am?” SAME PLACE BUT THEN A FEW HUNDRED METRES FURTHER ON. “Okay ma’am”.
Toen zijn we maar gezellig gaan lunchen. En op de terugweg moesten we heel hard lachen om
ons zeer zware expatleven en zongen we: http://www.youtube.com/watch?v=JLNvBvJ-F00
Geen opmerkingen:
Een reactie posten