Wij zijn niet de norm

Vanochtend bij de schoolbus-stop sprak ik met Zweeds moeder K. We hadden het over de kapper, de infrastructuur in de stad, de school, onze toekomst in India en nog veel meer (en dat allemaal in 10 minuten – dat kunnen wij moeders J) en we kwamen voor de zoveelste keer tot de conclusie dat werkelijk álles in India anders is dan in onze landen.

Zolang je in Nederland woont (dat is althans mijn ervaring) vind je alles daar “gewoon”, de standaard. En pas in het buitenland kom je erachter dat de manier waarop wij dingen in Nederland doen helemaal niet persé zo gewoon is. Ik herinner me een gebeurtenis uit onze Polen tijd: ik vertelde op school aan een stel andere moeders wat lacherig over een recent doktersbezoek. Dat ik met een kilometerslang medicijnrecept de deur uit was gelopen en dat de arts de waterwratjes bij mijn toen 3-jarige zoon wilde uitlepelen. Eén voor één, een heel pijnlijke bedoening. Voor waterwratjes die nota bene uiteindelijk altijd vanzelf verdwijnen! Wat een onzin allemaal!

En ik weet nog goed dat ik door al die andere vrouwen (waarvan er geen één uit NL kwam) werd aangekeken en dat de een vertelde dat ze dat wel had laten doen bij haar dochter. En dat ze haar ook had laten inenten voor waterpokken. En hoezo lange recepten? vroeg de ander. Dat is toch heel normaal als je naar de dokter gaat? Dat het advies in Nederland vaak ook “gewoon uitzieken, niets ernstigs” kan zijn, dat was pas raar.

En dat was de eerste keer dat ik heel erg bewust dacht: Ooooh, soms zijn wij dus die rare uitzondering. Terwijl ik dacht de norm te zijn. Call me crazy, maar dat was echt even een kleine openbaring voor mij.

Terug naar India. Waar niet sommige dingen anders zijn, maar echt álles anders is dan in ons koude kikkerlandje. Het weer, het eten, de dagindeling. Het doktersbezoek (hier sms ik gewoon met een specialist, héél handig) en het verkeer. En ook – nog veel ingrijpender – de manier van denken en van in het leven staan, de tradities en gewoontes, de humor ook. Dingen die je niet altijd ziet aan de buitenkant, maar die wel heel veel bepalen.

En dat vind ik dit toch wel één van de mooiste geschenken van in het buitenland wonen. Het zien, het beleven, het bewust worden van. Dat je als mens zó ontzettend bepaald wordt door de cultuur en het land waarin je opgroeit. En dat wij dus niet persé de norm zijn. Dat heel veel mensen het anders doen. En dat die dát dan weer heel normaal vinden.