Verslaafd aan het virus

Het is zaterdag en maandag begint ons laatste en derde (school)jaar in India. Wat vliegt de tijd. We hebben deze zomer al een beetje door NL rondgetoerd om te kijken waar we straks willen gaan wonen. Want er moet over een aantal maanden weer een huis worden gekocht. Een huis waar we dan voorlopig willen gaan wonen. Voor langere tijd. En ik krijg het een beetje benauwd.

Want hoewel ik niet persé langer in India hoef te blijven, ben ik nog niet klaar met de rest van de wereld. En hoe heerlijk ik Nederland ook vind, hoe veel ik ook houd van mijn familie en vrienden, de gedachte dat het na India voorlopig uit is met in het buitenland wonen vind ik eigenlijk helemaal niet leuk. Ik vrees dat ik besmet ben. Met het verhuisvirus, het buitenlandvirus, het expatvirus. Met al zijn ups en al zijn downs.

Gisteren beleefde ik die ups en downs even heel mooi binnen een paar minuten. Terwijl ik in de keuken broccoli stond te wassen barstte er een enorme regenbui los. Zo’n tropische, inclusief donder, die met bakken uit de hemel komt. En meteen gingen natuurlijk alle lampen uit in huis (en deden de magnetron, de wasmachine en de waterkoker het niet meer). Na een enkele minuut gingen ze weer aan om vervolgens nog een keer uit te gaan. Niets nieuws onder de zon, in sommige periodes van het jaar gebeurt dit meerdere keren per dag en soms wel urenlang. Ik liet de broccoli even voor wat ze was en liep de studeerkamer in, waar ik de strijkplank niet meer kon ontwaren door de achterlijk grote stapel strijkgoed die er op lag. Gelukkig zou de volgende dag Neeta komen, om de boel weg te strijken.

Stroomstoring hier en huishoudelijke hulp daar. Heel veel ongemak aan de ene kant en heel veel gemak aan de andere. Stroomuitval, internetstoringen, gemis van familie en vrienden, dingen die je niet snapt en nooit zult snappen, starende mensen, winkelpersoneel dat weinig weet, producten die altijd weer ‘out of stock’ zijn en enge beesten. Maar dus ook elke dag hulp in huis die voor je schoonmaakt, strijkt, kookt (zo vaak of weinig als je wilt), de mooiste reizen naar de gaafste bestemmingen, de bijzondere ontmoetingen, de dagelijkse verwondering, een straatbeeld dat nooit verveelt, het mooie weer (want ja, ook bij een stortbui blijft het lekker warm).

Kun je dit wegen, vroeg ik me af? Een plus en min lijstje maken? Van wat naar is en wat gaaf? Van wat pijn doet en wat zo mooi is? En dan beslissen of het wat voor je is, het expatleven? Ik weet het niet zeker, maar ik denk stiekem van niet. Je moet er vooral heel veel zin in hebben, volgens mij. Het diepe in willen duiken, zien wat er komt. En meer van het moois genieten dan een hekel hebben aan het lelijke. En ondanks het gemopper en het gemis, geniet ik meer van het moois dan dat ik een hekel heb aan al het lelijke.

En onze kinderen? Als ik zo naar de mannen luister, vrees ik dat we ze hebben aangestoken. Mijn grootste nachtmerrie: 3 zoons, later als ze groot zijn, op 3 verschillende continenten. Zou zomaar kunnen, zeiden ze laatst.

Ach, komt tijd komt raad. Ik heb nog een heel jaar, dus ik ga maar verdraaid hard genieten. Het leven gaat toch wel zijn eigen gang terwijl ik plannen maak...