Afgelopen
zondag liep echtgenoot A. even een straatje om (ik ben namelijk bijna jarig J) en bij een kraampje
verderop in de straat zag hij een auto staan. Met 2 kinderzitjes erin. Hij
dacht meteen “dat kan niet anders dan de auto van buitenlanders zijn” en jawel,
iets verderop stonden de Fransen, die die ochtend bij ons in het zwembad hadden
gelegen.
Autozitjes
in India. Ook wij hebben braaf de stoelverhoger voor onze jongste van 7 mee uit
Nederland genomen. Want veiligheid boven alles, toch?
Hier zitten
kinderen gewoon los in de auto. Achterin de auto, voorin de auto, ik heb ze
zelfs in de kofferbak gezien! Geweldig natuurlijk voor die kids, met zijn 2-en
naast elkaar, kofferbak open, wind door de haren. In Nederland zou die
taxichauffeur zijn vergunning binnen 5 minuten kwijt zijn.
En dan die
fietshelmpjes, die je steeds meer ziet in Nederland. Wij hebben ze nooit gehad,
maar heb wel de artikelen gelezen over hoeveel hersenletsel je ermee kunt
voorkomen. Fietshelmpjes? Hier zitten de kinderen, ook baby’s, met hun ouders
op de motor. Met zijn 4-en of 5-en, lekker dicht tegen elkaar aan. Geen helm te
zien.
Over
stopcontactbeveiliging, fornuisrekjes en veiligheidshaakjes voor de
keukenkastjes ga ik het maar niet hebben.
Waar ik het
echt benauwd van krijg zijn bouwplaatsen en drukke wegen. Bouwplaatsen, waar de
bouwvakkers zonder enige vorm van bescherming aan het werk zijn. Zonder
zekering op meters hoogte aan het werk. Zonder helm, oor- en oogbescherming.
Zonder schoenen met stalen neuzen. Vorige week zag ik er één heel fanatiek in
de weer met een betonboor. Tussen zijn voeten. Die alleen in teenslippers
gestoken waren. Eén keer uitschieten met die boor en weg tenen.
En dan al
die kleine kindertjes, die langs de drukke straten spelen. Op centimeters
afstand van motoren, bussen en vrachtauto’s. Zoef zoef zoef. Niemand die ook
maar op of om kijkt. En ik met een bonzend hart in de auto, mezelf afvragend of
dat wel goed gaat. Wat het vast niet altijd doet.
Ben zo
benieuwd hoe ik straks, na jaren India, weer ga reageren op de Nederlandse “arbowet”
cultuur. Zal het een verademing zijn? Of word ik, heel misschien, zelf ook wel
een beetje losser?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten