Afscheid

Partir, c’est mourir un peu. En wat zijn we veel afscheid aan het nemen momenteel. We zouden ons bijna kunnen verhuren als professioneel afscheidsneemteam. “Vaarwel en co, voor al uw verhuizingen en andere vertrekkingen.”

De jongens genieten volop, steeds weer feestjes van lieve mensen, met veel eten en drinken en spelen. Maar ze worden er ook stil en verdrietig van. S. komt de laatste dagen regelmatig met buikpijn uit bed. En als M. het filmpje ziet dat vriend JK op een van de feesten heeft gemaakt, zegt hij stilletjes “Ik ga ze allemaal zo missen”. En zo is het.

Ook ik krijg buikpijn als ik zie hoe mijn moeder de jongens steviger omhelst dan anders als we elkaar zien. Als ik me realiseer dat de zo speciale pinkstervriendenweekenden de komende 3 jaren zonder ons gevierd gaan worden. Als ik bedenk dat ik voorlopig niet meer zomaar bij mijn vriendinnen kan binnenvallen voor een kop thee, een goed gesprek en gewoon wat lol. 

Familie, vrienden, buren, collega’s  …..  Wat hebben we toch veel mensen om ons heen die belangrijk voor ons zijn. Mensen die we soms bijna dagelijks zien en spreken, anderen met wie we slechts eens in de zoveel tijd bijpraten. Maar die altijd wel ergens in ons hoofd of hart zitten.

Partir, c’est mourir un peu. En godzijdank dan maar. Je zal maar niets hebben om afscheid van te nemen.