Comfort zone

Hoe ver kun je uit je comfort zone gaan? Nou mensen, ik kan het jullie vertellen. Héél ver. Heb me nog nooit zó vaak ongemakkelijk gevoeld als de afgelopen dagen. Heb nog nooit zo vaak gebloosd en zo vaak wanhopig om me heen gekeken. Wat zegt hij nou? Praat hij nou Engels of de lokale taal (want er is soms werkelijk niets van te maken)? Wat bedoelen ze precies? Moet ik nu wel of niet serieus antwoord geven of is het “Hi mam, how are you? How was your lunch? Everything okay?” gewoon een manier om “Hé hallo!” te zeggen?

Oh, wat is het makkelijk om in je eigen dorp, stad, wijk op de fiets te springen, naar je eigen supermarkt te fietsen en precies te weten wat je wilt kopen, wat je moet zeggen, hoe alles werkt, je thuis te voelen. Onderdeel van het grote geheel. Hier voel ik me regelmatig als een pinguïn tussen de tijgers, als een papegaai in het zwembad.

Vanmiddag hebben we een letterlijke stap verder out of our comfortzone genomen. De chauffeur zou ons naar een groot winkelcentrum in de stad brengen. Nou is de nationale sport op zaterdag voornamelijk: met de auto naar een groot winkelcentrum in de stad gaan. Het verkeer stond dus helemaal vast en de parkeergarage was absoluut niet te bereiken. Dus toen maar net als alle anderen aan de overkant van de weg uitgestapt, om de laatste 100 meter te voet te gaan.

Piece of cake, zou je zeggen. Dat dacht ik ook.

Herrie zo hard dat ik mijn eigen gedachten niet meer kon horen (wat is de zin eigenlijk nog van toeteren als werkelijk iederéén toetert), een twee keer tweebaanse weg om over te steken (nou ja, tweebaans, zo breed was tie. Er reden gerust 3 voertuigen naast elkaar), zonder zebrapad uiteraard en links en rechts gaten in de weg ter grootte van een vrachtwagenband, waardoor je regelrecht in het open riool kon vallen. Zo, dat was even een kleine uitdaging met 3 kinderen erbij.

Maar ook: vriendelijke chauffeurs die gewoon midden op straat stopten om ons over te laten steken en het gevoel om even écht in India te zijn. Want de ritjes van het appartement naar de compound naar de parkeergarage van het winkelcentrum naar het appartement naar de campus van de school naar het appartement is nog niet hoe het echte leven hier is.

De jongens (twee van de drie, de derde was zwaar cool) vonden het eng en eigenlijk helemaal niet leuk. Toen we het later op de terugweg in de auto over de geschiedenis van India hadden en dat ze overheerst waren geweest door anderen, zei S. uit de grond van zijn hart “Nou, van mij mogen ze het land houden!”. En M. knikte een beetje witjes.

Morgenochtend lekker weer zwemmen en dan naar Nederlanders die hier al een jaar wonen. Met kinderen in de leeftijd van die van ons. Lekker “vakantie vieren”. En het echte India heel heel langzaam opvoeren.