Planning is my middle name

Geef me een flinke klus om te klaren, zeg een verhuizing. Naar een ander continent. Een klus met veel regelwerk, administratie, logistieke planningen en een deadline. En ik ben gelukkig. Ik sla aan het bellen, regelen, plannen. Mailen, schrijven en afvinken. Check check check, pomtiedomtiedom. Heerlijk!

Maanden ben ik bezig geweest en ik zal je eerlijk bekennen (ik vrees dat ik niet behept bent met enige mate van bescheidenheid): ik ben er goed in. Zelden dat ik iets vergeet of verkeerd regel. Planning is my middle name.

En dan ineens, een dag voor de verhuizers komen, is het op. Helemaal op. Op de dag dat het erop aan komt dat echt alles goed gescheiden wordt en er niets meer op de verkeerde plek ligt. Koffers en tassen voor onderweg veilig bij de buren (waar alles in moet voor de komende pak hem beet 10 weken), alle etenswaren in 1 doos met een grote sticker “blijft achter” erop en alle spullen die we voorlopig niet nodig hebben in de hoek “opslag”. En dan ook nog een tasje met onderbroeken en sokken voor de komende dagen, de sportkleren apart want de jongens hebben nog gymles volgende week en help, past dat straks wel in de koffers?

Die Black Wednesday vind ik mezelf terug in de woonkamer, armen langs het lijf, hoofd naar beneden hangend, schouders ergens halverwege mijn benen (Zie je het voor je? Echt, ik lieg niet). De hersens totaal uitgewrongen, een slag gedraaid en vervolgens omhuld met watten. Nog zoveel te doen, nog zoveel te regelen en werkelijk wérkelijk geen idee waar te beginnen.

Na een peptalk van echtgenoot A. en het aanspreken van de laatste druppels wilskracht grijp ik mezelf bij elkaar en ga ik weer verder, trap op, trap af, sticker hier, tasje daar, pomtiedom….

En nu? Nu is het huis leeg. De verhuizers zijn gistermiddag vertrokken en hebben alles meegenomen, een deel voor de opslag en een deel voor de zeecontainer. Het enige dat we nu nog in huis hebben is de bagage die straks mee moet het vliegtuig in en de spullen die we hebben geleend van de buren (duizendmaal dank lieve buren voor alle matrassen, handdoeken, pannen, stoelen en zelfs een pingpong tafel).

Ik kan weer nadenken en ademhalen. En ben ongelooflijk blij met mijn middle name. Hoe had ik het anders allemaal in hemelsnaam moeten doen?