Kannada

En dan heb je een redelijke talenknobbel en verhuis je voor een paar jaar naar Polen. Nog denkend “leuk, een heel nieuwe taal, een Slavische, die ga ik eens eventjes leren”. En dan kom je er na een jaar lang wekelijkse lessen achter dat je zoon van 4 beter Pools spreekt dan jij. Zonder een enkele les gevolgd te hebben.

Maar goed, in 1-op-1 gesprekken ging het heel aardig, je kreeg flink wat complimenten en na jaren Engels, Frans, Duits en Italiaans met een vet Nederlands accent te hebben gesproken, blijkt er een taal te zijn die je bijna accentloos kunt uitspreken. Leuk!

En dan ga je vervolgens naar India, waar ze (even snel gecheckt) welgeteld meer dan 20 officiële talen hebben. Die onderling enorm verschillen en zelfs verschillende alfabetten hebben. Na uitgevonden te hebben wat ze in Bangalore en omgeving spreken (je zult dat maar vergeten en maanden op het Hindi geploeterd te hebben om er achter te komen dat ze dat voornamelijk in het Noorden spreken….) een thuistaalcursus Kannada besteld (nee, daar had ik ook nog nooit van gehoord). En de moed zakt je in de schoenen. Want hier is werkelijk geen touw aan vast te knopen! Godzijdank spreekt een groot deel van de bevolking ook Engels…

Taal. Wat moet je zonder en wat moet je met.

Taal is alles. Door een taal te beheersen heb je echt contact, snap je de nuances, kun je uitdrukken wat je voelt en denkt. Taal is het smeermiddel van de maatschappij. Wat heb ik in Polen vaak verlangd naar een klein beetje small talk in de rij voor de kassa, op straat met een tegemoetkomende wandelaar, in de straat met de buurman. Gewoon, omdat het het leven een beetje leuker, soepeler, makkelijker maakt. Maar als je 5 minuten moet nadenken over een goede openingszin, tja, dan is die ander allang weer de kassa voorbij of een straat verder.

Taal is niks. In bijna perfect Pools kreeg ik geen contact met die belastingdienst medewerker. Gewoon omdat ze dat niet wilde. Of met die politie agent aan de telefoon, die me niet wilde begrijpen toen ik opheldering vroeg over een brief de ze ons hadden gestuurd. Maar heel goed contact had ik met Iza, onze oppas, die geen woord Engels sprak. Bij onze eerste kennismaking was er een klik en met handen en voeten, het woordenboek op tafel en veel gelach, hadden we de mooiste gesprekken. En in die winkel waar ik een bordenwisser zocht en na een uur met een spons de deur uit liep, heb ik zo gelachen met de verkoopster die me totaal niet begreep maar me zo ontzettend graag wilde helpen.

Ach, in India kom ik ze ook wel weer tegen. Mensen met wie het klikt. Met wie er echt contact is. Misschien zelfs wel zonder dat we ook maar iets gemeen hebben in achtergrond of cultuur. En natuurlijk ook die mensen met wie ik op een totaal andere golflengte zit. Goh, misschien is niet alles zo anders dan hier…